Unitarny monoteizm [...] jest wiarą w jednoosobowego Boga, w Jego niezłożoną i absolutną jedność oraz absolutną suwerenność nad wszystkimi innymi istotami. To wiara w Boga, który jest Ojcem (a więc dawcą życia) wszystkich bytów we wszechświecie, łącznie z Bożym Synem.
Nie sposób nie docenić faktu, że kilkanaście stuleci historii Izraela zostało przeżytych w wierze ściśle mono-personalistycznej. Żydzi odróżniali się od innych narodów nie tylko tym, że wierzyli w prawdziwego Boga, ale też tym, a może nawet przede wszystkim tym, że ich Bóg był jeden. Przy czym ani Abraham, ani Mojżesz, ani Ezdrasz, ani jakikolwiek inny wierzący Żyd nie dają najmniejszego pretekstu, by sądzić, że ta jedność dotyczy więcej niż jednej osoby. Co prawda, pojawiały się w późniejszej, pozabiblijnej literaturze żydowskiej sugestie o mnogości w Bogu, ale dotyczą one nie tyle wielości osób, ile wielości Bożych przymiotów. Nikt z wierzących opisanych w Starym Testamencie, nigdy, w żadnym miejscu, nie zadeklarował wprost wiary w jednego Boga w mnogości osób. Przeciwnie – dla każdego Żyda jego głównym wyznaniem wiary było słynne Szema, zanotowane w Księdze Powtórzonego Prawa:
„Słuchaj Izraelu: Jahwe, nasz Bóg, jest jeden.“
Trudno przypuszczać, by tak wyraźne stwierdzenie nie było utożsamiane z jednością personalną. Równie trudno przypuszczać, by na podstawie tego rodzaju wersetów ktokolwiek w czasach Starego Testamentu mógł budować jakiekolwiek przypuszczenia co do wewnętrznej troistości osobowej Boga JHWH.
(fragment z książki: ARKADIUSZ WIŚNIEWSKI „JEDEN BÓG I JEDEN PAN”, str. 84)
